`dlaczego to nie takie proste?

    Co mnie osobiście wkurza? Dużo rzeczy. Naprawdę dużo. Nie denerwuje mnie nieporządek i ogólnie pojęty syf - przyjdźcie do mojego pokoju, zrozumiecie - ale cholery dostaje jak ktoś nie odłoży płyty na swoje miejsce. A często robi to moja mama, bo przecież "co za różnica". A potem ja biegam i szukam w kilkudziesięciu opakowaniach gdzie jest ta jedna, której szukam.
    Ale dziś nie o tym. Dziś o tym, co wkurza mnie bardzo mocno. Chcę się wyprowadzić. Stąd, z tego domu, z tego miasta. Są ku temu powody - sprawy spadkowe ciągnął się i ciągnąć jeszcze będą. Okazuje się, że owszem, jestem spadkobiercą (jednym z trzech) części po prababci, ale po pradziadku nie. Nikt nim nie jest, bo nie zostawił żadnego testamentu, a prababcia za życia się tym nie zajęła, chociaż pomiędzy śmiercią jednego a drugą różnica jest dziewięciu lat? Ale po co. Zajmą się tym młodzi. I zajmuję się. Część dziadka będzie więc podzielona na siedem osób, jak sądzę, ale zanim do tego dojdzie, minie kolejny czas. A za nieruchomość nie jest płacone. Ba, mało. Babcia i dziadek mieli cudownych, łasych na kasę synów. Zgadnijcie? Jeden z nich robił problemy już przy części babci, ale niczego nie mógł ugrać, więc się wycofał. Ale w tej sytuacji, na pewno część dostanie. Kto ich spłaci? Za co, powiedzcie? Gdzieś do dwudziestego piątego roku życia i tak będę musiał wydać około pięćdziesiąt-siedemdziesiąt tysięcy złotych, których nie mam.
   Tak, nic mnie tu nie trzyma. Nie mam tu przyjaciół, znajomych, pracy, tyle że szkołę (forever alone!). Nienawidzę tego miasta. I nie chcę tu mieszkać. Ludzie tu są ponurzy jeszcze bardziej, niż mi się to wydawało, gdy nie wyjeżdżałem stąd i nie miałem żadnego kontaktu z innymi ludźmi. A ja nie chcę taki być. Nie najlepiej się tu czuję, za dużo tu wspomnień, mało jodu (niedoczynność tarczycy; jak mało jodu, to źle się czuję dużo częściej, niż normalnie). Na takie stwierdzenia koleżanka starsza ode mnie o dziewięć-dziesięć lat stwierdziła, żebym się wyprowadził, a nie tylko mówił, że chciałbym. Rozbawiła mnie. Nie dlatego, że nie ma racji, bo pewnie, fajnie by było, ale żeby podjąć takie kroki trzeba znaleźć pracę. Kiedyś też myślałem, że to takie proste, a ona ciągle tak sądzi, bo przeprowadzała się z facetem, z którym mieszkała i on miał pracę. Nie musiała się martwić tyloma sprawami. Niestety ja tego komfortu nie mam. Nawet jeśli byłbym dalej z I., a wątpię, że to nastąpi, to nie sprawiłoby, że miałbym gdzie i za co mieszkać. Nie oszukujmy się.
   Życie bardzo mnie rozczarowało. Gdy byłem mały wydawało się troszkę prostsze. Skomplikowało się w wieku jedenastu lat, ale do tego czasu było jakby... Kolorowe? A tu wychodzi na to, że wcale nie jest tak prosto się wyprowadzić. Trzeba mieć pieniądze, a żeby je mieć - pracę. I tak koło się zamyka, bo nie ma ani jednego, ani drugiego. Kiedyś miałem okazję stąd wyjechać. Do Gdyni. Nie zgodziłem się, a to na mnie spoczywała odpowiedzialność za podjęcie decyzji. Ile wtedy miałem, trzynaście-czternaście lat? Co ja mogłem wiedzieć? Właśnie, nic. Wtedy miałem tu w Białymstoku przyjaciela, a wraz z nim - znajomych. Nie chciałem ich tu zostawiać, więc powiedziałem mamie, że nie chcę. I to był największy błąd mojego życia, bo "przyjaciel" pół roku później znudził się mną, próbującym się przypasować do niego, żyć jak nie ja. Ale już nie było możliwości, by decyzję cofnąć, bo mama wszystko odwołała i było po wszystkim. Nie powinna dawać mi możliwości podejmowania decyzji. Nie wtedy.
   I to nie tak, że narzekam, a niczego nie robię. Szukam pracy, staram się, ale to nie przynosi żadnych efektów. Naprawdę, żadnych. Aż momentami zupełnie nie chce się próbować po raz kolejny. Bo wiecie, ile można?
    Dlaczego to nie może być chociaż trochę prostsze? Tylko troszkę.