`diss na Walentynki zawsze spoko?

    Nigdy przenigdy nie lubiłem Walentynek. Nawet jak miałem kogoś, to nigdy to "święto" mnie nie cieszyło. Na ogół wówczas jest za dużo czerwonego na mieście, słodycze, serduszka i jeszcze więcej lecących w ślinkę par. Niespecjalnie lubię takie historię. Niemniej jednak zdarzyło mi się również całować na ulicy. Nie uważałem tego za coś nieodpowiedniego z jakiegoś powodu. W zasadzie dalej nie do końca uważam, mały całus nikogo nie zabił.

    No ale ja nie o tym. Walentynki. Jak bardzo nikt by ich nie lubił, to nierzadko są takim motorem napędowym. Na przykład w moim przypadku tak właśnie jest. Jeśli ktoś czyta moje płacze od kilku miesięcy, to wie, że rzucił mnie facet. Tak, jestem płci męskiej i miałem faceta przez dwa lata, jestem bi i się tego za bardzo nie wstydzę. Bólu dupy nie mam z tego powodu, bo to raczej ja dominuję, ale to inna kwestia. W każdym razie, rzucił z jakiegoś powodu. Niestety bardzo późno okazało się, że jestem skończonym kutasem w każdym tego słowa możliwym znaczeniu i nie zasługuję na związek i na kogoś tak wspaniałego. Uczucia jakie by nie były zmieniają nas. Okazało się, że nie zdawałem sobie sprawy z tego, jak bardzo mój partner jest dla mnie ważny (i jakie gówno zrobiłem). Jak cholernie wpadłem po uszy. Próbowałem się odkochać. Wiecie, nie jesteśmy razem od końca października zeszłego roku. Naprawdę, próbowałem. Zająłem się sobą i swoim rozwojem, robię zlecenia tekstów, zdałem semestr z średnią 4,3 (najlepszą od czwartej klasy podstawówki), zapisałem się na kwalifikacyjny kurs zawodowy i wybrałem technika cyfrowych procesów graficznych, ba, mało, dostałem się na ten kurs i zaczynam równolegle z zajęciami w liceum iść kolejną drogą edukacyjną. Ożyłem, zacząłem więcej pisać, wpadłem na pomysł pewnych projektów i tematycznych postów tutaj, na Piaskownicy. Oglądam masę fajnych produkcji na Youtube, zacząłem częściej wchodzić na Facebooka, nie kłócę się od tego czasu. Jestem ogólnie pokojowy i aż mnie samego to dziwi. Planuję zapisać się na sztuki walki, szukam pracy i tak dalej. Robię dużo rzeczy, by być lepszym człowiekiem i zasłużyć. Wiem, że spieprzyłem. Sam dolewałem oliwy do ognia i w końcu naważyłem sobie tyle piwa, że zaczęło podtapiać mnie. Dopiero teraz powoli je wypijam.

    Pomyślałem, że Walentynki, cholera. Święto zakochanych, a ja jestem zakochany. Zakupiłem walentynkę, zakupiłem prezent, napisałem liścik. Wysłałem. Prawdę mówiąc nie wiem, czy już dostał i stwierdził, że to żenujące, dlatego też to oleje, czy dostanie dopiero w poniedziałek. Trudno mi powiedzieć. Ale uznałem, że to może być przełomowy moment. Jest jedna rzecz, którą zrozumiałem po tak długim czasie. Że w związku nie ma miejsca na pieprzoną dumę. Na zastanawianie się, czy się ośmieszę, czy zbłaźnię, czy cokolwiek jeszcze. To nie tak, że nie boję się tego, czy się właśnie tym wszystkim totalnie pogrążyłem, czy nie. Boję się jak cholera, naprawdę. Ale jednocześnie strasznie mi na nim zależy i cieszę się nawet z głupich momentów, w trakcie których gramy sobie w durnego LoL'a (wciągnął mnie w to, nie komentować tego!).

   Ktoś kiedyś powiedział, że jeśli się kocha, to niestety trzeba schować dumę w kieszeń i czasem działać przeciwko niej. Niby to wiedziałem, ale było to dla mnie niewykonalne, niemożliwe. Bardzo długo trwało, abym nauczył się tego i przyswoił pewne zasady.
Znajoma mówi, że łza jej się w oku kręci, bo w końcu się ogarniam i trochę dojrzałem. Nie wiem, czy ma rację, ale ja sam czuję zmiany. I trochę żałuję, że nie poznałem go teraz, a nie wtedy, gdy byłem jedną, wielką kupką nieszczęścia.

   Trzymajcie kciuki, by jednak ta, dość dziwna dla mnie, próba odzyskania go się powiodła.