`powiedz mi coś, misiaczku. AŁA, co tak ostro?

    Uważam się za osobę szczerą. Długo tak nie było. W dalszym ciągu opisanie siebie w kilku słowach sprawia mi kłopot. Nie dlatego, że mógłbym powiedzieć tak wiele, ale właśnie dlatego, iż tak mało o sobie wiem. Nie chcę  powiedzieć, że jestem kreatywny, jeśli nie jestem (a może się tak okazać). Albo że lubię ludzi i jestem bardzo społeczny i towarzyski, skoro to kłamstwo. Wyjątkiem są rozmowy o pracę, gdzie w dużej mierze potrzebują tych społecznych. Jeżeli chcesz pracę, czasem trzeba kłamać i udawać kogoś, kim się nie jest.

    Dalej uważam siebie za osobę szczerą. Ale nie tak szczerą, że niby mówimy prawdę, ale jak przyjaciel powie nam co sądzimy o jego dziewczynie, a my widzieliśmy ją z innym na mieście w bardzo zażyłych kontaktach, to stwierdzimy, że "no wiesz, świetna dziewczyna, tak do siebie pasujecie". Nie. To ja byłbym tą osobą, która powiedziałaby "zdradza cię". Tak jak jestem kimś, kto mówi matce, że jej facet ją wykorzystuje.

    Brutalne? Może. Ale szczerość to przecież nie jest coś... miękkiego i ciepłego, jak wielu się wydaje. Oczywiście, że nie. Życie jest brutalne i prawdomówność też taka jest. Żebyście mnie źle nie zrozumieli, ja potrafię być niesamowicie zakłamaną personą także. Jestem w stanie bardzo szybko wymyślić spójny ze sobą bieg wydarzeń, który może być prawdopodobny, ale zdecydowanie nie jest prawdziwy. Kłamstwo. To część naszego życia. Czasami skłamać trzeba, tak jak w już wspomnianej rozmowie o pracę.

    Ludzie brzydzą się kłamstwem i kochają prawdę. Ponoć. A ja powiem, że gówno prawda. Co?! Słyszę już te oburzone głosy, te "ALE JAK TO?!". No tak to. Potrafię kłamać i mówić prawdę. Z doświadczenia wiem, że tylko to pierwsze przyjmuje się jakoś... dobrze.

    Ile razy szczerze powiem, że według mnie dana osoba zrobiła głupio, bo na przykład nie sprawdziła firmy do praktyk i teraz dziwi się, że nie ma co robić? Albo stwierdzę, że pomysł na rozwój Rainbow RPG jest zwyczajnie niedorzeczny?

    Szczerość to wcale nie jest taka dobra cecha, jakby się wielu wydawało. Jak się mnie wydawało. Kiedyś myślałem, że jeśli będę szczery w życiu, to dzięki tej tajemnej umiejętności nabędę wielu przyjaciół, znajomych, będę brylował towarzystwo, zdobędę świetną pozycję w życiu i ogólnie cały świat będzie mój. Gówno prawda po raz kolejny.

    Jak powiem coś szczerze, to zaraz słyszę, że jestem chamski, niemiły, niekulturalny i co ja sobie, w ogóle, myślę. Grubiański też, o właśnie. Widzicie? Szczerość to bycie chamskim, niemiłym, grubiańskim. Oto czego chciałem, najwidoczniej.

    A jak kłamiesz? Jak cię na tym złapią, powiedzą, żeś łgarz i nie można Ci ufać.

    To jedyna różnica, jaką widzę - nie powiedziano mi jeszcze, że nie można mi ufać. To raczej plus, ale wśród tych wszystkich cudownych epitetów... ginie to, oj ginie.

    Taka prawda, moi drodzy. Społeczeństwo chce, żebyśmy byli szczerzy, ale gdy tacy jesteśmy... No właśnie. Dlaczego tak jest? Wielu ludzi woli mieć tzw. kółeczka adoracji. Osoby wokół siebie, które sprawią, że ich ego podskoczy od razu do góry. Mamy tak wiele niedowartościowanych osób, ta opcja wydaje się im najbezpieczniejsza dla nich samych. Po co wśród znajomych ktoś, kto powie bez ogródek, że wyglądasz do bani, skoro możesz mieć kogoś, kto powie: "Jesteś świetny!"?