`dzień dobry, czy kocham cię?

    Mam wrażenie, że znowu obojętnieje na ludzi. A przynajmniej na ich znaczną większość. Napiszesz mi smsa? W porządku. Nie? Też dobrze, naprawdę. Jakoś nie... nie odczuwam potrzeby spotkania się z kimś, pisania albo po prostu bycia. To się, oczywiście, czasem zmienia - przez dłuższy czas, kiedy nie miałem kontaktu z I. czułem się trochę, jakbym był chory (jakkolwiek żałośnie by to nie brzmiało).

   Wystarczyła krótka prośba, abyśmy razem pograli trochę i nagle zupełnie, jakbym odżył. Ale on zawsze tak na mnie działał, więc to akurat nic nowego.

   Niemniej jednak, kilka miesięcy, konkretnie jakoś od Króliczego Końca Historii trochę jakbym... Nie był sobą. Uśmiechy, przytulaski, spotkania z ludźmi, sylwester, robienie zdjęć zupełnie amatorsko, taka trochę wymuszona radocha. Być może przesadzam, bo muszę wymyślić temat, na który mógłbym trochę pogadać i mieć posta. Być może. Ot, luźne przemyślenia sprzed chwili.

   Zawsze zastanawiali mnie ludzie, którzy są w stanie (i którzy potrzebują) dużo kontaktu z innymi ludźmi. Którzy wśród innych rozkwitają. Mnie to chyba męczy i przekonałem się o tym tym jeszcze bardziej w ciągu tego półtorej miesiąca. Albo to sesje. Może po prostu marudzę po sesjach i próbach intensywnej nauki, które skończyły się... czy ja się w ogóle uczyłem jakoś sensowniej do tych zaliczeń? Rany, jestem straszny, nie chciało mi się. Ale zaliczone, więc w sumie nieważne. Ferie do dwudziestego drugiego lutego brzmią dobrze.

    Zawsze też zastanawiam się, jak to jest, że są osoby, które niezależnie od tego, co druga osoba robi dalej będą twierdzić, że jej potrzebują. Dobrym przykładem jest, niestety, moja rodzicielka, która zupełnie straciła głowę dla młodszego od siebie mężczyzny. Rany, wiek nie jest istotny i zawsze to powtarzam, o ile obie strony to akceptują. Tylko problem leży w czymś zupełnie innym. Jej luby bowiem ma brzydkie upodobania, polegające na uzależnieniu od niezbyt ciekawego narkotyku. Ta kobieta to ma szczęście, co? Ile razy już ją oszukiwał, to nawet nie zliczę. Udało mi się pogubić. Ale ona ciągle to samo... "Jeszcze jedna szansa, ta jest już ostatnia, jak ją popsuje, to koniec. No koniec, mówię ci". Ona chyba sama sobie nie wierzy. Ale o tym pisałem już chyba kiedyś, nie ma co się powtarzać. Intrygującą kwestią jest po prostu to uzależnienie od drugiego człowieka. Tym bardziej, że mnie też chyba w jakimś stopniu udało się w ten sposób przywiązać do innego człowieka, co zepsuło zresztą naszą relację.

   Więc co, warto?